08/03/2020 Pazar Köşe yazarı A.U
Gözyaşları dinmezdi
Atâ Süleymî hazretleri Allah korkusundan dolayı çok ağlardı.
Gözyaşları dinmezdi.
Bir gün ona bir dostu geldi.
Etrafına bakındı.
Gördü ki, yerler ıslak.
Kendi kendine;
"Abdest alırken su sıçramış" dedi
Ama hayır.
Su sıçramamıştı.
Büyük velî ağlamıştı.
Gözyaşları etrafı ıslatmıştı...
● ● ●
Bir gün (ateş) dolu bir tandır gördü.
Hemen cehennem ateşini hatırladı.
Korkudan düşüp bayıldı.
Kaldırıp evine götürdüler.
Binek üzerinde hatırlasaydı, yere yuvarlanırdı.
Nitekim bir gün öyle oldu.
Binekten düşüp bayıldı.
Bir (gök gürültüsü) işitseydi.
Veyâ (şimşek) çaksaydı.
Şiddetli (rüzgâr) esseydi.
Suçu kendinde bulur ve; "Bütün bunlar, benim günahlarım
sebebiyledir" derdi.
● ● ●
Bir gün kendisine;
"Büyük (bir ateş) yakılsa ve (Bu ateşe girenler Cehennemden kurtulup
Cennet'e girecek) denilse, kendini o ateşe atar mısın?" diye sordular.
Hiç tereddüt etmeden;
"Çok isterim. Hem öyle sevinirim ki, o sevinçle, ateşe yaklaşmadan
ruhumun çıkacağını tahmin ederim" dedi.