14/05/2025 Çarşamba Köşe yazarı A.U
"Yâ Rabbî! Rûhumu secdede al"
Bağdat evliyâsının büyüklerinden Ahmed bin
Ebül Verd hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” en büyük arzusu, namaz
kıldığı esnâda Rabbine kavuşmaktı.
Onun için;
“Yâ Rabbî! Beni, senin râzı
olmadığın işleri yapmaktan muhâfaza eyle. Rûhumu secdede iken al” diye duâ ederdi.
Bunu çok isterdi.
● ● ●
Yine bir gece sabaha kadar
Kur’ân-ı kerîm okuyup bu mûtad duâsını yaptı mübârek zât.
Sonra namaza durdu...
Son secdeye gitti.
Kalkamadı bir daha.
Hanımı da oradaydı.
Secde, normalden fazla sürünce
hâliyle merak etti...
Yanına vardı.
Ve vefât etmiş olduğunu gördü.
Hem üzüldü.
Hem de sevindi.
Çünkü secdede iken teslim
etmişti rûhunu.
Bu, büyük nîmetti.
Herkese nasip olmazdı.
O, ömrü boyunca buna kavuşmak
istemiş ve;
"Yâ Rabbî! Rûhumu secdede
al" diye yalvarmıştı.
Duâsı kabul oldu.
Kavuştu murâdına.
Nitekim büyükler;
“Kim neyi isterse, Cenâb-ı Hak
onu o şeye kavuşturur” buyurmuşlardır.
Bu, böyledir her
zaman.