16/10/2019 Çarşamba Köşe yazarı A.U
Bir duâsı kâfiydi
Seyyid Ebül Vefâ hazretleri, bir gün bir köye uğramıştı.
Birisi, bu zâta gelip;
“Efendim, benim babam şu anda çok hastadır. Ayağa kalkamıyor. Bir ziyâret
etseniz” diye ricâ etti.
Büyük velî kabul etti.
Vardı hastanın yanına.
Biraz konuşunca, bozuk bir îtikada saplanmış olduğunu anladı.
Çok üzüldü!
Ve o kimseye;
“Hastalıktan şifâ bulursan, bu bozuk îtikattan dönecek misin?” diye sordu.
Adam da;
“Evet döneceğim” dedi.
Ebül Vefâ hazretleri iki rekât namaz kılıp, şifâ için duâ etti...
Sonra kolundan tutup;
“Haydi, Allah'ın izniyle kalk!” buyurdu.
Hiç hastalığı yokmuş gibi ayağa fırladı yaşlı adam...
Ebül Vefâ hazretleri;
“Az önceki sözünde durmazsan, bu hastalık tekrar gelir, haberin olsun” buyurdu.
Ve ayrılıp gitti...
Aradan birkaç sene geçti.
Yine aynı köyden geldiler.
Yine çağırdılar bu büyük zâtı.
Zîra adam sözünde durmamıştı.
Tekrar yakalanmıştı o hastalığa.
Ancak Ebül Vefâ hazretleri gitmedi bu defâ.
Sordular ki:
“Niçin gelmiyorsunuz?”
Büyük velî;
“Ben ona söylemiştim. Demek ki, o, kendi zararına râzı olmuş. Böyleleri
merhamete lâyık değildir. Velînin attığı ok, yayından çıkınca geri
dönmez” buyurdu...