25/02/2019 Pazartesi Köşe yazarı A.U
"Yer yarılsa da içine girsem!..”
Tâbiîn’in büyüklerinden Atâ bin Ebî Rebah hazretlerine;
“Bir kimsenin velî olduğu nasıl anlaşılır efendim?" diye sordular.
Cevâbında;
"Tatlı dili, güzel ahlâkı, güler yüzü, cömertliği, münâkaşa etmemesi, özürleri kabul etmesi ve herkese merhamet etmesiyle anlaşılır" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sohbetinde;
"Yumuşak huylu, hilim sâhibi kimse, gündüzleri oruç tutan, geceleri namaz kılan kimsenin derecesine kavuşacaktır” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Bir hadîs-i şerîfte “Gadap [kızgınlık] zamanında yumuşak davrananı Allahü teâlâ çok sever” buyuruldu.”
● ● ●
Bir gün de sevdiklerine;
“Bir Müslüman, dînimizin her emrine uysa, ama gönlünde biraz ‘dünyâ sevgisi’ olsa, o kul mahşer gününde çok mahcup hâle düşer!”
buyurdu.
“Niçin?” dediler.
Cevâben;
“Çünkü o kimse, mahşer ehli arasından çıkarılır ve bir melek, o kimseyi göstererek; ‘Bu, falan oğlu filândır ve kalbinde ‘dünyâ sevgisi’ vardır. İşte ey ehl-i mahşer! Hak teâlânın hiç sevmediği dünyâyı, bu kişi bir ömür boyu sevmiş ve kıymet vermiştir’ diye nidâ eder.”
O kimse utanır!
Çok mahcup olur.
Ve “Âh! Yer yarılsa da içine girsem” diye temennî eder.