"O gün zâlimlerin bir dostu yoktur!..”

31/07/2019 Çarşamba Köşe yazarı A.U

Tâbiîn devrinin mücâhit velîlerinden Amr bin Utbe hazretleri; Kûfe’de doğdu.

Geceleri çok namaz kılardı.

Kız kardeşi anlatıyor:

Bir gece namaza durdu...

“Mü’min sûresi”nin başından okumaya başladı.

Bir âyete geldi.

Devam edemedi.

Zîra bu âyette;

“Ey Resûlüm! Müşrikleri kıyâmet günüyle korkut. O gün zâlimlerin bir dostu ve bir şefâatçisi yoktur” buyuruluyordu.

Bu âyeti okudu...

Bir daha okudu...

Bir daha, bir daha, derken sabaha kadar hep bu âyet-i kerîmeyi tekrar tekrar okuyup, hürgür hüngür ağladı.

Çok gözyaşı döktü!

● ● ●

Bu zât hep ölümü düşünürdü.

Herkese âhiretten bahsederdi.

Bâzı geceler atına biner, doğru kabristana giderdi.

Mevtâlara okurdu.

Sonra ayağa kalkıp;

"Ey kabirdekiler! Amel defterleri dürüldü. Yanlış işler Allahü teâlâya arz edildi" diye seslenirdi.

Böylece sabaha kadar gözyaşı dökerdi!

Bazen çöle çıkardı...

Orada namaz kılardı.

O namaza durunca, bir “bulut” onu gölgeler, “vahşî hayvanlar” etrâfında dolaşır, ama hiç zarar vermezlerdi.