02/07/2025 Çarşamba Köşe yazarı O.Ü
İbadetler, cennete gitmek için midir?
Sual: Müslümanların yaptığı ibadetleri, Cennet nimetlerine kavuşmak için yaptığını söyleyen dinde reforumculara ne denebilir?
Cevap: Reformculardan
Ahmed Midhat Efendi de, "Nizâ-ı ilm ve din" yani ilim ve dinin
çekişmesi ismindeki kitabında, imanın şartı olan kıyamette dirilmek bilgisini
gözden düşürmeye çalışırken, cennetin yiyeceklerini, içeceklerini, açgözlülüğü
ve maddeciliği okşayan birer hile saymaktadır. Hâlbuki, kendisi ilim ile dini
ayırarak hile yapmaktadır! İslam dini, ilmin ta kendisidir. Bu ikisini
birbirinden ayırmak İslam düşmanlığına alamettir. Dünyada bu zevklerin peşinde
koşan ve din âlimlerini, dinî vazifelerin, bu dünya zevkleri için
yapılması lazım olacağını bildirmedikleri için kötüleyen ve insanların, her
şeyden daha cazip, daha tatlı olan bu dünya zevklerine kavuşmak için ibadete
sarılacaklarını söyleyen dinde reformcuların, bu zevklerin cennette bulunmasına
karşı koymaları, İslamiyete leke sürmek istediklerini açıkça göstermektedir.
İslam âlimlerinin, Müslümanları cennet nimetlerine kavuşmak ve cehennem
azabından kurtulmak için ibadete sarılmalarına çalışmalarını taşlayan böyle ve
benzeri sözler çok görülmüştür.
Sual: İmanı, inanmayı kabul etmeyenler, insandaki
inanma duygusunu da kabul etmiyorlar mı, bunu da mı reddediyorlar?
Cevap: İslamiyetin
meydana çıktığı Arabistan yarımadasında, putlara, heykellere tapılıyordu.
Fikirler, çok tanrının varlığına saplanmış idi. İslamiyet bunun için, şirkin
kötülüğü üzerinde çok durmuştur ve bunun için, Müslüman olmak, Kelime-i tevhîd
ile başlamıştır. İnsanlar yaratılışta din hissine maliktir. Bunun için, Allaha
inanmayan kimse, ruh hastası, psikopat demektir. Böyle kusurlu insanlar, büyük
manevi bir destekten mahrum olup, pek acınacak bir hâldedirler. Avrupa fikir
adamlarından birinin; “Dindarlık büyük bir saadettir. Fakat ben bu saadete
kavuşamadım” dediği gibi, bizdeki dinde reformculardan Tevfîk Fikret de,
Târîh-i Kadîm adını verdiği manzum bir eserinde, Müslümanlık ile ve iman sahibi
olmakla alay ettiği hâlde, şairlik ruhundan fışkıran ve önü alınamayan şu
şiirinde imanlı olma ihtiyacını da bildirmiştir:
"Bu yalnızlık, bu
bir gurbet ki, benzer gurbet-i kabre,/İnanmak! İşte âğûş-i rûhânî, o
gurbette."