22/12/2024 Pazar Köşe yazarı V.T
“Ey gençler! Fırsatı ganimet biliniz..."
"Sizlere hastalık ve ihtiyarlık gelmeden önce sıhhatinizin kıymetini
biliniz!"
Yûsuf bin Esbât hazretleri Tebe-i tâbiînin büyüklerindendir. Haleb ile Antakya arasında bir köyde doğdu. Âmir bin Şüreyh, Süfyân-ı Sevrî, Yâsîn ez-Zeyyât gibi zâtlardan hadîs-i şerîf rivâyet etti. 810 (H.195) de Antakya’da vefât etti.
Bir gün etrafındaki gençlere buyurdu ki: “Ey
gençler! Fırsatı ganimet biliniz. Sizlere hastalık ve ihtiyarlık gelmeden önce
sıhhatinizin kıymetini biliniz. Allahü teâlânın ihsânı olan bu zamanı, Allahü
teâlâya ibâdette kullanın. Ben şimdi yaşlandım. Sıhhatim gitti. Onun için
namazımın rükû ve secdelerini âdâbına uygun yapamıyorum. Çünkü bunları tam
yapabilmek için uygun olan gençlik ve sıhhat, artık benden uzaklaştı. Namazının
rükû ve secdelerini tam yapıp bütün edeblerine riâyet eden kimselere imreniyor,
onlar gibi olmak istiyorum.”
Huzeyfet-ül-Mer’aşî’ye yazdığı bir mektûbunda şöyle
nasîhat etti: “Allah’tan korkup takvâ üzere ol. Haramlardan sakın. Öğrendiğin
ilimle amel et. Kendi hâlinle meşgûl olup, her an Allahü teâlâyı hatırla, ama
bu hâlini Allahü teâlâdan başka kimse bilmesin. Her canlının mutlaka tadacağı
ve kimsenin çâre bulamadığı ölüme şimdiden hazırlıklı ol. Çünkü ölüm geldikten
sonra artık âh etmekten, pişman olmakdan başka bir şey yoktur. Vesselâm.”
Yûsuf bin Esbât hazretlerine sordular: “Zühdün
gâyesi nedir?” O da; “Sana ihsân olunan nîmete şımarmamak, nasip olmayan
şeye de (niye nasip olmadı) diye üzülmemektir” buyurdu.
“Tevâzuun gâyesi nedir?” diye sordular. “Evinden
çıktığın zaman karşılaştığın herkesi kendinden üstün bilmendir” buyurdu.
Yûsuf bin Esbât hazretleri buyurdu ki:
“Ben Allahü teâlâdan şu üç meziyete sâhib olmayı
istiyorum: 1) Vefât ederken hiç param olmasın, 2) Vefât ederken hiç borcum
olmasın ve 3) Vefât ederken kemiklerimde et kalmasın.”
Ölüm hâlinde iken, kendisini ziyârete gelen hazret-i
Huzeyfe-i Mer’aşî, onu çok fazla ızdırap içinde gözyaşı döküp inliyor gördü.
“Allahü teâlâya kavuşacaksın. Şimdi ağlayıp inlemek zamânı mıdır? Niçin kendini
üzüyorsun?” dedi. Bunu duyunca; “Ne yapayım. Vallahi ben bu zamana kadar yaptığım
ibâdetleri, tam bir ihlâsla yapabildiğimi zannetmiyor, ibâdetlerimin kabûl olup
olmadığını da bilemiyorum. Acaba hâlim ne olur? Ona ağlıyorum” buyurdu.
Hazret-i Huzeyfe, Yûsuf bin Esbât hazretlerinin bu sözlerini işitince; “Şu
sâlih zâta bakın ki amelindeki ihlâsından korkuyor. O böyle söylerse bizim
hâlimiz nasıl olur?” diyerek istigfâr etti...
Vefâtı arzu ettiği gibi oldu.
Zayıfladığından derisi kemiğine yapışmış gibiydi...