04/06/2021 Cuma Köşe yazarı A.U

Cebrâil aleyhisselâm, bir gün hazret-i Ebû Bekir'in Resûlullaha olan sevgisini ölçmek istedi.

Bunun için âmâ şekline girdi.

Oturdu onun yolunun üzerine.

Hazret-i Sıddîk da evden çıktı.

Az sonra bir âmâ gördü.

Oturmuş; "Yâ İlâhî, Resûlünün aşkı için, kim bana bir şey verirse, onu azîz et" diyordu.

Cübbesini çıkardı.

Ve o âmâya verip;

“Bir daha söyle" dedi.

Hazret-i Cibrîl duâyı tekrar etti.

O da gömleğini çıkarıp verdi.

Ve “Yine söyle" dedi.

Hazret-i Cebrâil tekrar etti.

O, pabuçlarını da ona verdi.

Ve öylece eve gitti.

Cebrâil aleyhisselâm, aldığı bu şeyleri götürüp Resûlullah Efendimizin önüne koydu.

Efendimiz sordular:

"Yâ Cibrîl, bunlar kimindir?"

"Ebû Bekir'indir yâ Resûlallah!”

"Peki, niçin aldın?"

"Âmâ şekline girip yolu üzerine oturdum ve senin aşkın için bir şey istedim. O da bunları verdi."

Efendimiz, Sıddîk’ı çağırıp;

"Yâ Ebâ Bekir, bu giyecekler seninmiş" buyurdular.

O, bunlara bakıp dedi ki:

“Yâ Resûlallah, ben bunları bir âmâya vermiştim."

Buyurdular ki:

"O âmâ dediğin, Cebrâil'di.

Yâ Ebâ Bekir, bunlar senin!”

Arz etti ki:

"Ben bunları, Allah için vermiştim.

Şimdi geri alamam yâ Resûlallah.”