Gözyaşları dinmezdi

08/03/2020 Pazar Köşe yazarı A.U

Atâ Süleymî hazretleri Allah korkusundan dolayı çok ağlardı.

Gözyaşları dinmezdi.

Bir gün ona bir dostu geldi.

Etrafına bakındı.

Gördü ki, yerler ıslak.

Kendi kendine;

"Abdest alırken su sıçramış" dedi

Ama hayır.

Su sıçramamıştı.

Büyük velî ağlamıştı.

Gözyaşları etrafı ıslatmıştı...

● ● ●

Bir gün (ateş) dolu bir tandır gördü.

Hemen cehennem ateşini hatırladı.

Korkudan düşüp bayıldı.

Kaldırıp evine götürdüler.

Binek üzerinde hatırlasaydı, yere yuvarlanırdı.

Nitekim bir gün öyle oldu.

Binekten düşüp bayıldı.

Bir (gök gürültüsü) işitseydi.

Veyâ (şimşek) çaksaydı.

Şiddetli (rüzgâr) esseydi.

Suçu kendinde bulur ve; "Bütün bunlar, benim günahlarım sebebiyledir" derdi.

● ● ●

Bir gün kendisine;

"Büyük (bir ateş) yakılsa ve (Bu ateşe girenler Cehennemden kurtulup Cennet'e girecek) denilse, kendini o ateşe atar mısın?" diye sordular.

Hiç tereddüt etmeden;

"Çok isterim. Hem öyle sevinirim ki, o sevinçle, ateşe yaklaşmadan ruhumun çıkacağını tahmin ederim" dedi.