21/06/2020 Pazar Köşe yazarı A.U
"Bana onu çağırın!.."
Edremit evliyâsından Somuncu Dede vardı.
“Rahmetullahi aleyh.”
Onun da çok sevdiği biri vardı.
Adamcağız hastalandı bir gün.
Ve gittikçe arttı hastalık.
Meğer "ölüm hastalığı"ymış.
O gece ağırlaştı iyice.
Artık son nefeslerini veriyordu.
Ev halkı baş ucundaydı.
Bir ara güçlükle mırıldandı:
“Bana, onu çağırın!”
Oğlu merakla sordu:
“Kimi çağıralım baba?”
“Somuncu Dede'yi çağırın. Son nefesimi onun yanında vermek istiyorum.”
Çocuk fırladı hemen.
Vakit gece yarısıydı.
Az sonra ileriden kendisine doğru gelen bir karaltı gördü.
Az daha yaklaşınca şaşırdı!
Zîra gelen, Somuncu Dede idi.
Hem hızlı adımlarla geliyordu.
Sevinçle sordu:
“Hocam, nereye böyle?”
“Size geliyorum evlât.”
“Ne tesadüf” dedi.
“Ben de sizi almaya geliyordum.”
Mübârek zât sordu:
“Baban mı çağırdı?”
“Evet hocam” dedi.
Büyük velî;
“Haydi öyleyse, acele edelim de yetişelim vefât etmeden” buyurdu.
Nihâyet eve geldiler.
Adamcağız bu büyük zâtı gördü.
Sevinip gülümsedi.
“Kelime-i şehâdet” getirdi.
Ve rûhunu teslim etti.