30/01/2021 Cumartesi Köşe yazarı A.U
Resulullah Efendimiz çok mütevâzıydı
Sevgili Peygamberimiz mütevâzıydı.
Hizmetçisiyle oturup yemek yerdi.
Pazardan öteberi alıp, torba içinde evine kendi taşırdı.
Kimseye taşıttırmazdı.
Hayvanına ot verirdi.
Devesini bağlardı.
Koyununu sağardı.
Evini süpürürdü.
Onun nazarında, efendinin köleye, beyazın da siyaha bir üstünlüğü yoktu.
Kim dâvet etse kabul edip giderdi.
Önüne konan şey az da olsa, basit ve aşağı görmezdi.
Güler yüzlü idi.
Söylerken gülmezdi.
Üzüntülü görünürdü.
Ama çatık kaşlı değildi.
Heybetliydi!
Ama kaba değildi.
Cömertti.
Ama isrâf etmezdi.
Mübârek başı önüne az eğikti.
● ● ●
Enes bir Mâlik hazretleri anlatıyor:
-Resûlullaha on sene hizmet ettim.
Bana bir defâ (üf) demedi.
“Bunu niçin yapmadın?” buyurmadı.
Bir gün beni bir yere gönderdi.
“Vallâhi gitmem!” dedim.
Ama gidecektim.
Nitekim hemen çıktım.
Çocuklar sokakta oynuyordu.
Bir ara arkama baktım.
Resûlullahı gördüm.
Tebessüm ediyordu.
“Yâ Enes, dediğim yere gittin mi?” diye seslendiler.
Cevap verip;
“Evet yâ Resûlallah, canım sana fedâ olsun” dedim.