02/03/2024 Cumartesi Köşe yazarı A.U

Molla Gürânî hazretleri vefât ettiği sene, iyice halsizleşti.

İstanbul'daki konağına göçüp yatak hazırlanmasını istedi.

Kuşluk namazını kıldı.

Kıbleye dönerek sağ yanı üzerine yattı.

O gün kendisinden Kur’ân-ı kerîm ve kıraat ilmi öğrenen hâfızların toplanmasını istedi.

Yanında toplandılar.

Talebelerine;

"Üstünüzde olan hakkımı ödeme zamânı bugündür. İkindi vaktine kadar üzerime Kur’ân-ı kerîm okuyunuz” dedi.

Hâfız talebeleri;

“Başüstüne” dediler.

Ve okumaya başladılar.

Vezîr Dâvud Paşa, Molla Gürânî hazretlerinin hâlini görünce ağlamaya başladı!

Molla Gürânî baktı.

Ağladığını görünce;

"Niye ağlarsın ey Dâvud!" dedi.

Dâvud Paşa;

"Sizi böyle zayıf görünce kendimi tutamadım” dedi.

Molla Gürânî;

"Sen kendi hâline ağla! Ben, dünyâda huzur içinde yaşadım. Rabbimden ümîdim odur ki, son nefesimde de selâmette olurum” dedi.

Rahat görünüyordu.

Sonra o vezîrlere;

"Bâyezid Hâna selâm söyleyin. Adâlet üzere olup kulları himâye etsin. Namâzımı kıldırsın ve borçlarımı, defnimden önce ödesin" dedi.

Öğle namazı oldu.

Namazı, îmâ ile kıldı.

"İkindiye ne kadar var?" dedi.

O esnâda müezzin “Allahü ekber” diye ezâna başlayınca, o da "Lâ ilâhe illallah" diyerek vefât etti.