02/06/2025 Pazartesi Köşe yazarı A.U

Şam'da yetişen velîlerden Ebû Ubeyd Busrî hazretleri, 859 senesinde vefât etti. Bu zâtın sevdiklerinden birinin hanımı doğum yapacaktı.

Doğum günü iyice yaklaştı.

Kadıncağız ricâ etti beyine:

“Efendi!..”

“Buyur hanım.”

“Ebû Ubeyd hazretlerine gidip duâ istesen diyorum.”

Adam merak etti:

“Hayrola, ne için?”

“Doğumun kolay olması için” dedi.

Adamcağız;

“Peki olur” deyip çıktı evden.

Varıp çaldı hocasının kapısını.

Mübârek zât açtı kapıyı;

“Buyur evlâdım, hoş geldin.”

“Hoşbulduk hocam.”

Tam duâ isteyecekti ki, bu büyük velî zât;

“Hayırlı olsun, Cenâb-ı Hak sâlihlerden eylesin inşallah. Adını Hasan koyarsın” buyurdu.

Adam duâ istemeye gelmişti.

Doğum haberini aldı ondan.

Dönüp eve geldiğinde,

Yakınları sevinç içinde;

“Müjde!.. Oğlun oldu!”

Dediler kendisine.

O zâten biliyordu.

Adını "Hasan" koydu bebeğin...

● ● ●

Bu büyük zât bir arkadaşına yazdığı mektupta;

"Ey kardeşim! Kendine nasîhat eden yine kendin ol. Bir kusûrun olduğu zaman başkalarının uyarmalarını bekleme… Bu, güzel bir haslettir; ama artık kalmadı" diye yazdı...