01/06/2022 Çarşamba Köşe yazarı H.Y

Ölümden önce olan her şeye dünya denir. Bunlardan, ölümden sonra faydası olanlar, dünyadan değil âhiretten sayılırlar. 

Dünyada olan her şey fâni, yani geçicidir. Akıllı bir kimse, geçici olana değil, bâki, yani devamlı olana talip olur. Ölümden önce olan her şeye dünya denir. Bunlardan, ölümden sonra faydası olanlar, dünyadan değil âhiretten sayılırlar. Âhirete yaramayan dünyalıklar yani haramlar, günâhlar ve mübâhların fazlası zararlıdır. Âl-i İmrân sûresinin 133. âyetinde meâlen buyuruluyor ki: (Rabbinizden mağfiret istemeye ve Cennete girmeye koşunuz. Bunun için çalışınız! Cennetin büyüklüğü gökler ve yerküresi kadardır. Cennet, Allahü teâlâdan korkanlar için hâzırlandı. Bunlar, az bulunsa da, çok bulunsa da, mallarını Allah yolunda verirler. Öfkelerini belli etmezler. Herkesi affederler. Allahü teâlâ, ihsân edenleri sever.)

Dünyada olanlar, İslâmiyete uygun olarak kullanılırsa, âhirete faydalı olur ve böylece hem dünya lezzetine, hem de âhiret nimetlerine kavuşulur. Peygamber Efendimiz, (Dünya, geçilecek bir köprü gibidir. Bu köprüyü tâmir etmekle uğraşmayın. Hemen geçip gidin!) buyurmuşlardır...

Kötü olan dünya, Allahü teâlânın râzı olmadığı, âhireti yıkıcı yerlerde kullanılan şeylerdir. Dünya sevgisi âhirete hâzırlanmaya mâni olur. Çünkü kalb, dünyalıkları düşünmekle, Allahü teâlâyı unutur ve beden de, dünyalık olan şeyleri elde etmeye uğraşarak ibâdet yapamaz olur. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Yalnız dünya için çalışana, yalnız kaderinde olan kadar gelir. İşleri karışık, üzüntüsü çok olur.) Dünyâ ile âhiret, doğu ile batı gibidir ki, birine yaklaşan, ötekinden uzak olur. Bir kimse, ibâdetini yapmaz ve geçiminde, kazancında Allahü teâlânın emirlerini ve yasaklarını gözetmezse, dünyâya düşkün olmuş olur. Allahü teâlâ herkesin kalbini bundan soğutur ve bunu kimse sevmez. Zira Resûlullah Efendimiz, (Dünyayı terk eyle ki, Allahü teâlâ seni sevsin. İnsanların malına göz dikme ki, herkes seni sevsin!) buyurmuşlardır.

Her Müslümanın ölmeden yani dünyadan çıkmadan önce, kalbinden dünya sevgisini çıkarması lâzımdır. Dünyanın nimetleri zehirli ve geçici, safâları kederli, hâlleri ise değişicidir. Bu sebeple fânî yani geçici olanın sevgisini kalbden çıkarmalı, bâkî yani sonsuz olana tâlip olmalıdır. Bir kimse, nefsinin arzûlarını terk ederse, bütün kötülüklerden temizlenerek selâmete, kurtuluşa erer. Çünkü Allahü teâlânın râzı olmadığını terk edene, Allahü teâlâ ondan daha iyisini ihsân eder. Dünyâyı anlayan, onun sıkıntılarından üzülmez, ondan sakınır ve böylece nefsini tanır. Nefsini tanıyan ise, Rabbini bulur, Onun rızâsına kavuşur.

Eshâb-ı kirâmdan Ebû Müveyhibe hazretleri şöyle anlatır: "Bir gün Resûlullah efendimizle Bakî Kabristânına gittik. Orada uzun müddet kaldılar ve kabristandakilerin mağfireti için dua ettiler. Sonra bana hitaben: Ey Müveyhibe! Beni dünya hazîneleri ve dünyada bâkî kalmakla, Cennet ve Allahü teâlâya kavuşmak arasında muhayyer bıraktılar) buyurdular. Ben de: “Yâ Resûlallah! Anam babam size fedâ olsun. Dünya hazînelerini ve dünyada kalmayı ve sonra Cenneti seçseniz” dedim. Cevabında: (Hayır ey Müveyhibe! Allahü teâlâya kavuşmayı ve Cenneti seçtim) buyurdular ve birkaç gün sonra da hastalandılar...