06/07/2025 Pazar Köşe yazarı A.U
Saat tamircisi gencin duası...
Basra'da yetişen velîlerden Ebû Saîd bin el-Arabî hazretleri,
Mekke’de ikâmet ederdi. 952 senesinde orada vefât etti.
Onun zamânında, "saat tâmirciliği" yapan bir
genç, “mürşit” arıyordu yana yana. Seherleri; “Yâ Rabbî! Beni sevdiğin
bir kuluna kavuştur” diye duâ ederdi.
Olacak bu ya...
O günlerde, dergâhın saati bozuldu âniden.
Ebû Saîd hazretleri, o genci tanıyordu. Talebeden
biriyle çağırttı onu dergâha.
Delikanlının duâsı kabul olmuş, aradığı zâtın dergâhına
gelmişti. Ama bu zâtın, “aradığı mürşit” olduğunu nereden bilsin?
Saati tâmir edip duvara astı ve;
“Tamam, saat çalışıyor" dedi.
Ancak bu zât bir “nazar” etti saate.
Çalışmakta olan saat durdu yine.
Delikanlı şaşırdı!
Tekrar indirdi saati.
Tâmir edip astı yerine.
Fakat bu büyük velînin bir “nazarıyla” saat durdu
yine. Üçüncü defâ yine çalıştırıp astı. Ancak yine öyle olunca, kavradı
meseleyi.
Kendi kendine;
“Tamam, ben aradığımı buldum. Benim bozuk kalbimi
tâmir edecek usta, bu gâliba" dedi.
Böyle düşündü...
Bu zât ona dönüp;
“Evet evlâdım, aradığını
buldun, mübârek olsun” buyurdu.
Genç, zekî ve kabiliyetliydi.
Sarıldı ellerine.
“Efendim, ben sizi
değil, siz beni buldunuz” dedi.