07/06/2023 Çarşamba Köşe yazarı A.U
“Haydi sıra sende... Şimdi de sen duâ et!”
Yûnus Emre, hocası Taptuk
Emre hazretlerine (rahmetullahi aleyhima) otuz sene hizmet etti.
Ama istifâde
etmediğini zannetti.
Öyle vehmetti kendi
kendine.
Bu üzüntüyle terk etti
dergâhı.
Ve çıktı dağlara.
Baş açık yalın ayak
dolaşırken iki kişiye rastladı oralarda.
Oturup sohbet ettiler.
Birbirlerini sevdiler.
Yemek vakti gelince o
kimselerden biri duâ etti.
O anda gökten yemek
dolu bir (tepsi) indi önlerine.
Yiyip doydular.
Akşama öbürü duâ etti.
Yine bir (tepsi) indi
gökten.
Yine yiyip doydular.
Ve ertesi gün oldu.
Sohbet falan derken
acıktılar.
O iki kişi Yûnus’a
dönüp;
“Haydi sıra sende.
Şimdi de sen duâ et” dediler
Yûnus Emre;
“Ben mi? Benim duâmla
ne yaprak deprenir, ne yemek gelir” dedi.
O kimseler:
“Hayır hayır, duâ
etmen lâzım. Usûlümüz böyle” dediler.
Mecbûren el kaldırıp:
“Yâ ilâhî! Onlar kimin
ismiyle duâ ettilerse, o makbul zâtın hürmetine bize sofra gönder” diye yalvardı.
Ânında gökten iki sofra indi. (Devamı yarın)