08/06/2023 Perşembe Köşe yazarı A.U
"Senin yerin bizim kalbimizdir..."
(Dünden devam)
Onlar, Yûnus Emre’ye; “Arkadaş, hani senin duân kabul olmazdı.
Sen kimin hürmetine duâ ettin?” dediler.
“Önce siz
söyleyin” dedi.
O kimseler;
“Biz, Taptuk dergâhına hizmet eden Yûnus Emre hürmetine diye duâ
etmiştik” dediler.
Yûnus Emre;
“Ben de,
(Yâ Rabbî! Arkadaşlarım kimin hürmetine duâ ettilerse o makbul zâtın hürmetine)
diye duâ ettim” dedi.
Onlar da şaşırmıştı.
Biri, Yûnus’a dönüp;
“Bir garip insansın. İsmin ne senin arkadaş?” dedi
Cevâben:
“Şaşkın Yûnus!” dedi.
Ve ayrıldı onlardan.
Geri dönüyordu.
Hücrelerine kadar pişmandı dergâhı terk ettiğine.
Gelip boylu boyunca uzandı dergâhın eşiğine.
Hocasının gözleri görmüyor, el yordamıyla zorlukla yürüyordu.
O ara dışarı çıkacaktı.
Kalktı ve eşiğe kadar geldi.
Ayağı bir şeye takıldı.
O vakit anladı meseleyi.
“Bu,
bizim Yûnus mu? Senin yerin bizim kalbimizdir, burada ne ararsın?” buyurdu.
Ve elinden tutup kaldırdı.
Yûnus, Yûnusluğunu o gün aldı.
Yüzyıllar geçtiyse de unutulmadı...