04/08/2023 Cuma Köşe yazarı A.U
İnsan kanı âdeta sel olmuştu...
Eshâb-ı kirâmdan Hazret-i
Huzeyfe (radıyallahü anh) anlatıyor:
Yermük Harbi, kavurucu sıcak
bir günde yapılmış, insan kanı, bir “Sel” olup akmıştı.
Yaralanan gâziler, kan
kaybı ve susuzluktan ölüyorlardı.
Ben de yaralıydım.
Mataramı yokladım.
Birkaç yudum su vardı.
Onu, amcaoğluna içirmeyi düşündüm. Bir “kan seli” içinde yatan
yaralıları dolaşıp buldum kendisini.
Son nefeslerini
alıyordu.
Mataramı uzattım. Tam
içecektı ki, “Su!.. Su!..” diye bir ses duydum...
Seslenen, İkrime idi.
Amcaoğlu, göz
işâretiyle “Suyu ona götür!” dedi.
Koştum İkrime’ye.
Tam içecekti ki, bir
başka inilti duyuldu: “Allah için bir yudum su!”
İkrime de içemedi.
Gözüyle işâret edip;
“Suyu ona
götür!” dedi.
Şehitler arasından ona
koştum. Ama geç kalmıştım. “Allah” deyip rûhunu teslim etti.
Yüzüne baktım.
Sanki gülüyordu.
“Bâri İkrime’ye
içireyim” dedim. Ama yetişemedim. Çünkü nefes almıyordu.
Yüzüne tatlı bir “tebessüm” yayılmıştı.
Şaşırmıştım!
“Bâri amcaoğluna
yetişeyim” dedim.
Ona da yetişemedim.
Hareketsiz yatıyordu.
Dudaklarında tatlı
bir “tebessüm” vardı onun da. Üçü de içememişti suyu.
Ama daha tatlısını
içmişlerdi.
“Şehâdet şerbeti”ni.