08/06/2022 Çarşamba Köşe yazarı A.U
"Senin yerin bizim kalbimizdir"
(Dünden
devam)
Onlar, Yûnus Emre’ye;
“Arkadaş, hani senin duân kabul olmazdı. Sen kimin hürmetine duâ ettin?”
dediler.
“Önce siz
söyleyin” dedi.
O kimseler;
“Biz, Taptuk dergâhına
hizmet eden Yûnus Emre hürmetine diye duâ etmiştik” dediler.
Yûnus Emre;
“Ben de, (yâ Rabbî!
Arkadaşlarım kimin hürmetine duâ ettilerse o makbul zâtın hürmetine) diye duâ
ettim” dedi.
Onlar da şaşırmıştı!
Biri, Yûnus’a dönüp;
“Bir garip insansın.
İsmin ne senin arkadaş?” dedi
Cevâben:
“Şaşkın Yûnus!” dedi.
Ve ayrıldı onlardan...
Geri dönüyordu...
Hücrelerine kadar
pişmandı dergâhı terk ettiğine.
Gelip boylu boyunca
uzandı dergâhın eşiğine.
Hocasının gözleri
görmüyor, el yordamıyla zorlukla yürüyordu.
O ara dışarı
çıkacaktı.
Kalktı ve eşiğe kadar
geldi.
Ayağı bir şeye
takıldı.
O vakit anladı
meseleyi.
“Bu, bizim Yûnus mu?
Senin yerin bizim kalbimizdir, burada ne ararsın?” buyurdu.
Ve elinden tutup
kaldırdı.
Yûnus, Yûnusluğunu o
gün aldı.
Yüzyıllar geçtiyse de
unutulmadı...