09/08/2023 Çarşamba Köşe yazarı A.U
O zâtı imtihan etmek istedi
Şirvan’da yetişen
velîlerden Seyyid Yahyâ Şirvânî hazretleri, yakışıklı ve “güzel
ahlak” sâhibiydi.
Yüzü “nur
gibi” parlardı.
Yaratılıştan yüksekti.
Ancak kendi babası
Seyyid Behâeddîn, önceleri oğlu Yahyâ’nın üstün hâllerini anlamamıştı.
Yüksekliğini
bilmiyordu.
Onu imtihan etmek
istedi.
Ve bir gün ona;
“Oğlum Yahyâ!
Çoktandır yağmur yağmadı, ekinlerimiz kurudu, ne olur, sen bir dua ediver de,
tarlalarımız sulansın” dedi.
Yahyâ Şirvânî;
“Babacığım! Madem
öyle, sen şimdi ellerini aç ve Allahü teâlâya ‘Oğlum Seyyid Yahyâ’nın
sana olan yakınlığı hürmetine yağmur ihsan eyle’ diye dua et” dedi.
O, bu cevabı aldı.
“Peki oğlum” dedi.
Ve ellerini kaldırıp;
“Yâ Rabbî! Oğlum
Yahyâ’nın sana olan yakınlığı hürmetine bana bol yağmur ihsan et” diye dua etti.
O an yağmur başladı.
Ancak bir şey vardı.
Sırf onun tarlasına
yağıyordu.
Hayretler içinde
kaldı!
Ve merak içinde;
“Oğlum! Maksat hâsıl
oldu, lakin başkalarına bir faydası olmadı, sebebi nedir?” diye sordu.
Oğlu ona baktı.
Ve cevabında;
“Babacığım! Duanda
(Bana ver) dedin. Eğer başkalarını da hatırlasaydın, o da olurdu. Müslümanları
da birlikte söylememiz lazım” dedi.