27/10/2022 Perşembe Köşe yazarı A.U
Yüzünü gören Allah’ı hatırlardı...
Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri, evliyanın en
büyüklerindendir...
Sözlerini yazmak için dört yüz kişi hazır bulunurdu.
Katı kalpli biri onu görseydi kalbi yumuşardı.
Yüzünü gören, Allah’ı hâtırlardı.
Câmiye giderken, halk yollara dökülüp, yüzünü görmek için
beklerlerdi.
Dergâhında her gün binlerce kişi yemek yerdi.
● ● ●
Bir hizmetçisi vardı.
Her gün kapıya çıkardı.
“Yemek
isteyen yok mu? Yatmak isteyen yok mu?” diye
bağırırdı.
Evinin ihtiyacı için, çarşıya kendi çıkar, aldıklarını elinde
taşıyıp evine getirirdi.
Hızır aleyhisselâm ziyâretine gelirdi...
● ● ●
Melekler gelir, sohbetini zevkle dinlerlerdi.
İlk vaaz ettiğinde, dinleyen birkaç kişiydi.
Sonra artıp cemaat mescide sığmadı.
En büyük câmide vaaz etti bu defâ.
Orası da dar geldi.
Sonra meydana çıktı...
● ● ●
Onun için bir kürsü koydular.
İnsanlar, geceleri bile, elde kandilleriyle gelir, can kulağıyla
dinlerlerdi.
Meydan da dar geldi.
Bu defâ bir tepeye çıktı.
Orada bir kürsü kurdular.
İnsanlar, akın akın oraya toplanır, büyük bir zevkle dinlerlerdi...