22/03/2019 Cuma Köşe yazarı A.U
"Senin kaç kalbin var?.."
Evliyânın büyüklerinden Fudayl bin İyâd hazretleri,
harâmîlik yaptığı dönemde, bir gün kendi çocuğunu kucağına almış, seviyordu.
Çocuk ona;
"Beni seviyor musun babacığım?" diye sordu.
Dedi ki:
"Elbette oğlum?"
"Peki, Allah'ı seviyor musun?"
"Tabii ki, seviyorum."
"Annemi seviyor musun?"
"Hem de çok."
Çocuk bu defâ;
"Peki, bu sevgilerin hepsini bir tânecik kalbine nasıl
sığdırıyorsun babacığım?" dedi.
Oğlunun bu sözünden, çok etkilendi.
Ve “hidâyet nurları” dolmaya başladı kalbine.
Çok duygulandı!
Kendi kendine;
"Bu, bana bir îkaz-ı ilâhî, bunu ona Allah söyletti.
Yoksa bu çocuk, bu sözleri edemezdi. Rabbim, bana acıyıp, bu çocukla beni îkaz
ediyor" diye düşündü...
Bıraktı oğlunu.
Ve ellerini açıp;
"Yâ ilâhî!.. Söz veriyorum, bundan sonra harâmîlik
yapmayacağım, beni affet" diye yalvardı.
Ve oğluna;
"Evlâdım! Sen ne güzel vâizsin ki, beni irşâd
ettin... Senin nasîhatinle kalbim değişti, hidâyete kavuştum" dedi.