01/11/2022 Salı Köşe yazarı A.U
Resûlullah’a sevgisi pek çoktu...
Abdülkâdir-i Geylânî hazretlerini
bir kimse ansızın görse, dehşete kapılırdı!
Hem de elinde olmadan.
Talebesinden biri anlatıyor:
● ● ●
“Hocama çok hizmet ettim.
Kırk seneden fazla.
Dikkatimi çeken bir şey oldu.
Geceleri hiç uyumazdı.
Yatsı abdestiyle sabah namazlarını kılardı hep.
Resûlullahı çok seviyordu.
Zâten Onun evlâdı oluyordu.
Bir gün bu sevgi ve aşkla ziyâretine geldi.
Mübârek ravdasına yüz sürdü.
Gözyaşlarıyla ağladı!
Kırk gün böyle ziyâret etti.
Kırkıncı gün münâcâtında;
“Günahlarım,
okyanus dalgaları gibi çoktur. Hattâ yüce dağlardan bile ağırdır. Ama affedici
kerîmlerin katında sinek kanadı kadar bile değildir” dedi.
O anda bir el gördü.
Bu, Resûlullahın mübârek eliydi.
Büyük bir saygıyla müsâfaha etti.
Öpüp başına koydu.
Ve bayılıp düştü.
● ● ●
Bir gün, bu Velîye bir sevdiği geldi.
Mübârek elini öptü.
Ve hürmetle arz etti ki:
“Kalbimi dünyâ düşüncelerinden hiç kurtaramıyorum efendim.
Bana ne tavsiye edersiniz?”
Büyük Velî, cevâbında;
“Kalbinizde üzüntü ve kuruntu olursa, gidermek için (Tövbe) ve (İstiğfâr) edin. Korkulu zamanlarda ise (Lâ havle velâ kuvvete illâ billâhil aliyyil azîm) duâsını çok okuyun!” buyurdu.