18/09/2022 Pazar Köşe yazarı V.T
Dünyâyı bir eğlence yeri zennettiler!..
“Hayat bu hayattır. Bu
dünyâdan başka bir dünyâ yoktur” sözü îmân etmeyenlerin sözüdür!
Kâdı Abdullah Debbûsî
hazretleri Hanefî mezhebi fıkıh âlimlerindendir. 430 (m. 1039) yılında
vefât etti. Ebû Ca’fer bin Abdullah’dan tahsil edip, büyük zâtlarla birçok ilmî
müzâkerelerde bulunmuştur. "Kitâb-ül-emed-ül-aksâ" adlı eserinin,
"Nefs ile cihad" bölümünden seçmeler:
"Her kulun
Rabbine hamd etmesi lâzımdır. Çünkü onu yaratıp, yaşatan ve rızık veren Allahü
teâlâdır. O’nun Resûlüne de salât okuması lâzımdır. Allahü teâlâya hamd olsun.
O’nun Resûlüne selâm olsun. Ey hidâyet nûrunu kazanmış ve kurtuluşa kavuşan kardeşim!
İyi bilki, şüphesiz Allahü teâlâ seni kul olarak yarattı. Kendisini tanıman,
O’na boyun eğmen ve itaat etmen husûsunda seni imtihan ediyor.
Tâbi tutulduğun
imtihanın dört yönü vardır. İki tanesi ubûdiyyet ve ibadettir. Kulluk, senin
nefsinin sıfatı, ibâdet ise işinin sıfatıdır. O hâlde her akıl sahibinin,
kendisini yaratan ve nimetler ihsân eden Rabbini tanıması, O’nun taksimine ve
verdiğine râzı olması, kaderine rızâ göstermesi lâzımdır. Râzı olmanın en aşağı
derecesi, Rabbinin nimetlerine, ihsânlarına ve iyiliklerine şükretmekten âciz
olduğunu bilmesidir. Bu acizliğini anladıktan sonra da, Rabbinin azameti,
yüceliği karşısında boyun eğmelidir."
“Hayat bu hayattır. Bu dünyâdan başka bir dünyâ yoktur” sözü îmân etmeyenlerin sözüdür. Onlar, dünyâyı yeme-içme, bir oyun ve eğlence yeri, hakikî vatan ve ikâmetgâh olarak sandılar. Bu yüzden çocukluk zamanlarını zevkli sefâ ile, gençliklerini oyun ve eğlence ile geçirirler. Bülûğ çağlarına erişince, dünyâyı kendilerine mülk edinirler. Bundan sonra yaptıkları işlerle övünürler. Hâlbuki dünyâ bu değildir. Bilakis dünyâ; işleriyle, yaldızlarıyla insanları cezbedip, peşinde koşturan bir yorgunluk yeri ve içerisinde yaşıyanların menfaatleri için birbiriyle boğuştukları bir savaş meydanıdır. Aslında, dünyâ bir helak yeridir. Kendilerini akıllı sanan bazı kimseler, dünyâ için olanca gücü ile çalışıp, ihlâslı olmaya uğraşır. Fakirliğe ve insanlardan uzak kalmaya sabrederler. Fakat nefsi ona musallat olup, ibâdetlerde yüksek derecelere kavuştuğunu fısıldar. Kendisini Allahü teâlânın yakın kullarından görüp, ucub hastalığına yakalanır, kendini beğenir. Bu yüzden ibâdetleri, odunun ateşte yandığı gibi yanar. Amelleri meyvelerin dallardan düşmesi gibi düşer. Ucub, riyadan daha kötüdür. Ucub, dünyâ ve âhıret bozukluğuna şâmildir. Ucubdan kurtulmak pek kıymetlidir.