|
CEVAP
Eğer hocasını gerçekten hoca biliyorsa, onda hata araması çok yanlış
olur. Hocasını beğenmemek kişinin helâkine sebep olur. Çünkü İmam-ı Rabbânî
hazretleri buyuruyor ki:
Büyük bir zatın işlerini beğenmemek, insanı sonsuz felakete götürür. Onun her
işi, her sözü iyi ve güzel görünmedikçe, onun feyizlerine kavuşamaz. Ona
aşırı sevgisi ve bağlılığı olmakla beraber, içinde ona karşı kıl kadar bir
beğenmemek bulunursa, bunu kendi için felaket, yıkım bilmelidir. (1/313)
Onun hiçbir işine, hiçbir sözüne, hardal tanesi kadar bile itiraz etmemeli. (İnsanların
en aşağısı, bu büyüklerde kusur görendir) buyuruluyor. (1/292)
Hocasını büyük bir zat bilen, ona itirazsız tâbi olur. Büyük bilmediği hâlde,
kendini ve art niyetini gizlemek için, (Büyüğümüz), (Hocamız) diyorsa, o
zaman da münafıklık, ikiyüzlülük etmiş olur.
Aşağıdaki yazının tamamı Enver abimizin sohbetlerinden alınmıştır:
Hocasını seven talebe, ceylan ve benzeri hayvanların aslandan korktuğu gibi
hocasından çok korkmalı. Bu korku nimettir. Korkmuyorsa felakettir. Eğer biz
onların sözlerini dinlemezsek onlar da yarın bizi kurtarmayabilirler. Büyük
bir zat başarılı olmanın yollarını anlatırken buyuruyor ki:
Başarılı insan, hocasını çok sever, her zaman hocasından bahseder, her zaman
hocasına itaat eder. İtaat arttıkça sevginin gerçeği artar. Sevginin gerçeği
arttıkça itaat artar. En sonunda hocasında fâni olur. Ebül-Abbâs-ı Mürsî
hazretleri sohbetlerine hep, (Hocam Ebül-Hasan-ı Şâzilî buyurdu ki) diyerek
başlardı. Bir gün, (Hep hocanızdan naklediyorsunuz. Hiç kendinizden bir şey
söylemiyorsunuz. Siz bir şey bilmiyor musunuz?) diyen birine
buyurdu ki:
Ben evden bir şey getirmedim. Ne kazanmışsam bu dergâhta kazandım. (Allahü
teâlâ buyurdu ki), (Resulullah buyurdu ki), (Ben diyorum ki) veya (Filan
kitapta yazıyor ki) diyerek, anlatmak zor değildir, günlerce durmadan
anlatabilirim. Ama bütün bunları öğrenmeme, bu dereceye yükselmeme vesile
olan hocama karşı edebe riayet edip, hep ondan naklederek konuşuyorum. Uygun
olan da budur. Hocasından bahsetmeyen, hep ben diye konuşan
veya hep başka kitaplardan nakleden kimsede hayır yoktur.
Cüneyd-i Bağdadi hazretleri ilk sohbetinde buyurdu ki:
30 sene din hakkında konuşmadım. Sonunda konuşmamı emrettiler, ancak ondan
sonra hocamdan öğrendiklerimi nakletmeye başladım. Yine kendiliğimden bir şey
söylemedim. Hocamdan naklettiklerimi, kendi bilgimmiş gibi anlatsaydım,
hırsızlık etmiş olurdum. Büyükler evden bir şey getirmezler, hırsızlık etmezler,
hocasının bilgilerini kendilerine mal etmezler.
Dinimizle ilgili bir şey söyleyebilmek için, bir kaynaktan nakletmek
lazımdır. Bizim dinimizde (Bana göre) yoktur. Böyle diyene, (Bana hocandan
bahset!) denir. Sonra, onun da hocası sorulur. Çünkü hocaları, silsile
yoluyla Resulullah'a dayanmazsa o âlimlere itibar edilmez. Çünkü âlim, ot
gibi yerden bitmez. Kitap okumakla insan âlim olmaz. Peygamber
efendimiz, (İlim üstattan öğrenilir) buyuruyor.
Tedrisatını bitiren bir talebeye, hocası (Gittiğin yerde, mübarek bir zata
rastlarsan “Efendim ilminizden, feyzinizden istifade etmeye geldim” dersin)
buyurmuşlar. Gittiği bir beldede üç tane mübarek zat oturuyormuş. Tabiî bu da
meşhur olduğu için, (Bunu hemen karşılayalım, ayıp olur, mübarek zatın
talebesidir) demişler. O talebe, o mübarek zatlara (Efendim, ilminizden,
feyzinizden, istifade etmek istiyorum) dediği zaman, o zatlardan biri, (Ah
evladım, ilim, feyiz, bereket nerede biz nerede? Sen anlat da biz dinleyelim)
der. Talebe zat, (Rabbime hamd olsun bir mübarek zat, bir Allah adamı buldum)
diye hemen eline yapışıp öpüyor. Ölçü meğer oymuş. Yani kim (Gel, ben sana
bir şeyler vereyim) derse, ondan kaçmalı. Kim (Biz insan mıyız? Biz hazır
olsak hesaba katılmayız. Gaip olsak, aranmayız) derse işte o, esas insandır.
Hocamız, (Bu hizmetlerin zerresini kendimizden bilsek helak oluruz. Hattâ
imanımızı da hocamıza borçluyuz) deyince, orada bulunan Seyyid Kasım Efendi,
bunu destekler mahiyette, (Kitapta okudum. Eğer bir talebe imanını hocasından
bilirse, o tevazuun zirvesindedir) dedi.
Biz ömrümüz boyunca hocamızdan hep Abdülhakîm Efendi hazretlerini işittik.
Tabiî ki, Abdülhakîm Efendi hazretleri de Seyyid Fehim hazretlerinden
bahsederlermiş. Büyük zatlar, hep böyle hocalarından bahseder. Bu, büyük
olmanın şânındandır. Merhum Hocamız buyururdu ki:
(Seyyid Abdülhakîm Arvâsî hazretlerini tanıdıktan sonra, elime geçen beş
kuruşu kendimden bilsem helâk olurum. Hepsi Efendi hazretlerinin bereketidir.
Ehl-i sünnet âlimleri, “Hocasını beğenmeyen birini seven kimse köpekten daha
aşağıdır” buyuruyor. Ya hocasını kendi beğenmezse, onda hata ararsa, o zaman
domuzdan da aşağıdır.)
Muhammed Mâsum hazretleri buyuruyor ki:
Şeyh-ül-İslam Abdullah-i Ensari hazretleri, (Hocamızı
inciten birine karşı kalbimde soğukluk duyuyorum) buyuruyor.
Büyüklerin (Üstadını incitene darılmaz, gücenmezsen, köpek senden
daha iyidir) sözü meşhurdur. (1/29)
Demek ki, sadık bir talebe, böyle ikiyüzlülerle arkadaşlık etmeyi öldürücü
zehir bilmelidir.
|