10/06/2019 Pazartesi Köşe yazarı A.U
"Ben, şu insanlara şaşıyorum!..”
Ebül Hüseyin Şirvânî hazretleri, İran'da yetişen büyük velîlerdendir.
Kendisi anlatıyor:
Bir gün Mekke-i mükerreme’de yolda yürürken, bir kimsenin, yol ortasında
can çekişmekte ve şiddetli bir ızdırapla kıvranmakta olduğunu gördüm.
Çok üzüldüm!
O an kalbime;
“Şu zavallının bu sıkıntıdan kurtulması için Fâtiha okuyup üzerine
üfleyeyim” düşüncesi geldi.
O sırada o kimsenin karnından ses geldi.
Dikkat kesildim.
Anlaşılır şekilde;
“Bırak bu alçağı! Çünkü bu, Hazreti Ebû Bekir'e düşmandır” diyordu.
Hemen vazgeçtim.
Ve kendi kendime;
“Demek ki, bozuk itikadının cezâsını çekiyor” deyip, ayrıldım...
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde;
“Kardeşlerim! Ben, şu insanlara şaşıyorum” buyurdu.
Sordular:
“Hangi insanlara efendim?”
“Şu insanlara ki, kendisine az bir iyilik yapana teşekkür ederler de, her
nîmetin ve her iyiliğin hakîkî Sâhibine şükretmezler. Hâlbuki insanlardan gelen
her iyiliği, her nîmeti de gönderen, yine O’dur” buyurdu.
Ardından izah etti:
“Çünkü Hak teâlânın âdeti şöyledir ki, her nîmeti ve iyiliği, kullarının
eliyle gönderir. O hâtırlatmasa, kuvvet ve kudret vermese, kimse kimseye iyilik
yapamaz.”