07/10/2020 Çarşamba Köşe yazarı A.U
"Alaaddîn, ayağa kalk!"
Büyük velî Behâeddîn-i Buhârî hazretleri, talebesi içinden
en fazla Alâeddîn-i Attâr'ı seviyordu.
Diğerleri bunu merak ediyordu.
Her biri, kalbinden;
"Hocamız, onu niçin bizden çok seviyor?" diyorlardı.
Bunu çok merak ediyorlardı.
Büyük velî, bir gün onlara;
“Kalkın bir yere gidelim” buyurdu.
Hep birlikte kalktılar.
Ve bir nehir kenarına gittiler.
Büyük velî, sohbete başladı.
Talebeler, zevkle dinliyorlardı.
Bir ara Alâeddîn'e döndü.
Ve ona buyurdu ki:
“Alâeddîn ayağa kalk!”
O, bu emirle fırlayıp kalktı.
Talebeler dikkat kesilmişti.
Acabâ ne diyecekti Alâeddîn'e?
Onlar merakla bekliyorlardı.
Büyük velî buyurdu ki:
“Alâeddîn, atla şu nehre!”
Ona, böyle emretti.
O da, hiç düşünmeden;
“Başüstüne hocam” dedi.
Ve bıraktı kendini azgın suya.
Büyük velî, gâyet rahattı.
Sohbetine devam etti.
Ancak, talebeler şaşkındı.
Zîra Alâeddîn kaybolmuştu su içinde.
Birkaç saat böyle geçti.
Bütün talebeler, çok üzgündü.
Ve içlerinden;
“Alâeddîn boğuldu” diyorlardı.
O anda hocaları seslendi:
“Alâeddîn, çık o sudan.”
Bu emirle, Alâeddîn çıktı nehirden.
Ve gelip oturdu hocasının önünde.
Baktılar, elbisesi ıslanmamıştı bile.
Talebeler, o zaman anladılar onu niçin çok sevdiğini...