28/07/2020 Salı Köşe yazarı A.U
"Acaba özürlü mü?!."
Sefer Efendi, Horasan erenlerinden olup, türbesi, Demirci ilçesinde, Şeyh-i İlâhî
Câmii bahçesindedir.
Bu zâtı çok seven biri vardı.
Bir oğlan çocuğu oldu bu kişinin.
Nûr topu gibi güzel ve sevimliydi.
Fakat ağlamıyordu.
Anne babanın içine bir kurt düştü.
Endîşeye kapıldılar.
Acabâ çocuk özürlü müydü?"
Aldılar bebeği kucaklarına.
Doğru koştular bu zâta.
“Hocam, bu bebek bizim, yeni doğdu, ama hiç ağlamıyor” dediler.
“Ağlamasın, ne var bunda?”
“Acaba özürlü mü hocam?”
Buyurdu ki:
“Hayır, hiç merak etmeyin.
Çocuğunuz gâyet normal.
Sıhhati yerinde mâşallah.”
Dediler ki:
“Peki ama niye hiç ağlamıyor?”
“Uslu çocuk da onun için."
Anne baba pek tatmin olmamıştı.
Mübârek zât bunu fark etti.
Çocuğu kucakladı.
Ve kulağına eğilip;
“Ey çocuk! Sen, uslu olduğun için ağlamıyorsun, biliyorum. Ama annen baban
üzülüyorlar. Haydi biraz ağla ki, özürlü olmadığını anlasınlar” diye fısıldadı.
Mübârek zât bunları söyledi.
Çocuk başladı ağlamaya!
Annesi sevinçten uçuyordu.
Bağrına bastı çocuğunu.
Sefer Efendi’ye teşekkür etti.
Ve huzur içinde eve döndüler...