05/08/2019 Pazartesi Köşe yazarı A.U
“Keşke annem beni doğurmasaydı!..”
Tâbiîn devrinin büyük velîlerinden olan Atâ Süleymî hazretleri,
Basra’da doğdu.
757 (h.140) senesinde vefât etti.
Allah’tan çok korkardı.
Bazen sevdiklerinden;
"Bana ruhsat, kolaylık gösteren hadîsleri; dinde kolaylık gösteren
hükümleri söyleyin ki, korku hâlim hafiflesin!" diye ricâda bulunurdu.
● ● ●
Bir gün, sevdiklerinden
Bişr bin Mansur, bu zâta;
"Yâ Atâ! Büyük bir ateş yakılsa ve ‘Bu ateşe girenler cehennemden
kurtulup cennete girecek’ denilse, kendini o ateşe atar
mısın?" diye sordu.
Cevâbı gecikmedi.
Tereddüt etmeden;
"Çok isterim, hattâ o kadar sevinirim ki, bu aşırı sevincimden dolayı
ateşe girmeden, rûhumun çıkacağını tahmin ederim" dedi.
● ● ●
Atâ Süleymî hazretlerinin bir sevdiği şöyle anlatıyor:
Bir sabah vaktiydi.
Atâ hazretlerinin yanına varmıştık.
Uzun süre yanında kaldık...
Devamlı ağlıyordu!
“Pişmânlık” içindeydi.
Devamlı sûrette;
“Keşke annem beni doğurmasaydı” sözünü tekrarlayıp durdu...