15/02/2019 Cuma Köşe yazarı A.U
Hep âhireti düşünür, çok ağlardı!..
Tâbiîn-i kirâmdan Âmir bin Abdullah hazretleri bir cenâze görseydi kendinden geçer ve âhiretteki hâlini düşünürdü.
Şöyle ki;
“Ölüm meleği rûhumu güç mü alır, kolay mı? Kabre girdiğimde mezarım vücudumu sıkıp da kemiklerimi birbirine geçirir mi? Sual meleklerine nasıl cevap veririm? Amel defterim sağımdan mı verilir, yoksa solumdan mı?”
Hep bunları düşünüp kendinden geçer ve ağlayıp yaş akardı gözlerinden!
● ● ●
Sohbetlerinde;
“Kardeşlerim! Dışı, içine uymayan birini görmek isterseniz bana bakın” buyururdu.
Sevdikleri, ona;
“Niçin böyle söylüyorsun efendim?” derlerdi.
Onlara cevâben;
“Çünkü yüz kadar iyi huy biliyorum. Onlardan birini bile kendimde göremiyorum. Kötü huyları sayıyorum. Hepsinin kendimde olduğunu görüyorum” derdi.
● ● ●
Bir gün de dostlarına;
“Uygunsuz bir sözü terk etmek; nefse, bir gün oruç tutmaktan daha ağır gelir. Uzun yaz günlerinde oruç tutmak, gıybet konusunda dili tutmaktan daha kolaydır” buyurdu.