"Son nefesimi onun yanında vereyim”
21/06/2025 Cumartesi Köşe yazarı A.U
Edremit evliyâsından Somuncu Dede’nin “rahmetullahi
aleyh” çok sevdiği bir kimse vardı ki, adamcağız hastalandı bir gün.
Ve gittikçe arttı hastalık.
Meğer ölüm hastalığıymış.
O gece ağırlaştı iyice.
Artık son nefeslerini veriyordu ki, güçlükle
mırıldandı:
“Bana onu çağırın!”
Oğlu sordu:
“Kimi çağıralım baba?”
“Somuncu Dede'yi çağırın. Son nefesimi onun yanında
vermek istiyorum” dedi.
Çocuk fırladı hemen.
Vakit gece yarısıydı...
Az sonra ileriden kendisine doğru gelen bir
karaltı gördü.
Az daha yaklaşınca tanıyıp çok şaşırdı!
Zîra gelen, Somuncu Dede idi.
Hem hızlı adımlarla geliyordu.
Sevinçle sordu:
“Hocam, nereye böyle?”
“Size geliyorum.”
“Ne tesadüf, ben de sizi almaya geliyordum efendim.”
Mübârek zât sordu:
“Baban mı çağırdı?”
“Evet hocam.”
“Haydi öyleyse acele edelim de yetişelim vefât
etmeden” buyurdu.
Ve eve geldiler.
Adamcağız bu büyük zâtı gördü.
Sevinip gülümsedi.
“Kelime-i şehâdeti” söyleyip
rûhunu teslim etti...
