15/05/2021 Cumartesi Köşe yazarı A.U

Hicretin 9. senesinde Tay kabîlesine bir sefer düzenlendi.

Reîsleri, Adiy bin Hâtim idi.

Eshâbı uzaktan görünce kaçtı.

Kız kardeşi Sefâne esîr edilmişti.

Resûlullah, buna buyurdu ki:

“Kardeşin Adiy’i al bana getir!”

Sefâne gitti, Adiy'i bulup getirdi.

Adiy bin Hâtim şöyle anlatıyor:

Medîne’ye geldim.

Ve Resûlullahı sordum.

“O, mescittedir” dediler.

Oraya gidip, selâm verdim.

Selâmımı aldılar.

Ve “Sen kimsin?” buyurdular.

“Adiy bin Hâtim'im” dedim.

Beni evine götürdü.

İçi hurma lifiyle dolu minder getirdi.

Eğilip yere koydu ve;

“Buraya otur” buyurdu.

Kendi yere oturup dedi ki:

“Müslüman ol, selâmet bul.”   

“Benim dînim var” dedim.

Bu defâ buyurdu ki:

“Sen, Rakûsiyye dînindesin ve kavminin dörtte bir ganîmetini yiyorsun. Bu, senin dîninde, helâl değildir!”

Şaşırdım ve içimden;

“Vallâhi doğru söylüyor, bu zât hakîkaten Peygamber” dedim.

O ara bana sordu ki:

“Yâ Adiy! Seni İslâma girmekten alıkoyan şey nedir?”

Cevap veremedim.

Ama Onu çok sevmiştim.

Yine kalbimden;

“Böyle güzel yüzlü, tatlı sözlü kimse yalancı olamaz” dedim.

Kelime-i şehâdeti getirdim.

Ve Müslüman oldum...