22/05/2025 Perşembe Köşe yazarı A.U

Antalya civârlarında yaşayan velîlerden Ahmed bin Osmân Şernûbî hazretleri, aynı yerde vefât etti.

Cömert bir zâttı.

Maddî sıkıntısı olan, bu zâta gelirdi.

Talebelerinden birinin fakîr bir komşusu vardı.

O adam, bir gün bu talebeye gelip “Evlât! Yüz dirhem borcum var, ödeyemiyorum” dedi.

Talebe sordu:

“Ne yapayım amca?”

“Hocana söyle de, temin etsin bana bu parayı. Ona çok duâ ederim.”

Talebe;

“Olur, söylerim” dedi.

Kalktı ve hocasına gidiyordu ki, başka fakîrleri gördü yolda. Onlar da elbise ve ayakkabı istediler.

Genç, her birine;

“Peki olur” dedi.

Ve geldi hocasının huzûruna.

“Hocam! Yolda bâzı fakîrler gördüm. Elbise ve ayakkabı istiyorlar” dedi.

Ama unutmuştu "yüz dirhem" isteyen fakîr komşusunu.

Mübârek zât;

“Peki evlâdım! Ambardan elbise ve ayakkabı al da götür ver o kimselere” buyurdu.

Talebe “Peki” dedi.

Ambara giderken, hocası seslendi:

“Az dur evlâdım!”

Genç, geri geldi.

Büyük velî, ona “yüz dirhem" para uzatıp “Şunu da, o borçlu olan fakîr komşuna ver. Borcunu ödesin de bize duâ etsin” buyurdu.

Genç, o zaman hâtırladı meseleyi...