23/05/2025 Cuma Köşe yazarı A.U

Ahmed bin Alevî hazretleri “rahmetullahi aleyh” Yemen'de doğdu. Terîm şehrinde vefât etti. Kabr-i şerîfi, Zenbil kabristanındadır.

Bu zâtın talebesinden biri, bir kıza kaptırdı gönlünü. Ve o günden sonra derse gelmez oldu.

Hocası bir gün ona;

“Sen niçin derslere gelmiyorsun?” diye sordu.

Genç utandı!

Söyleyemedi işin doğrusunu. Ancak O, biliyordu. Şefkatle bir “nazar” etti gence. İşte ne olduysa o nazarla oldu...

Genç, kaybetti kendini.

Ayıldığında çıkıp gitmişti kalbinden o kızın sevgisi.

“Allah sevgisi” dolmuştu yerine. Kapandı hocasının ellerine. Ve bir daha ayrılmadı yanından...

● ● ●

Bu zât sevdiği bir gence “Güzel ahlâkın en güzeli nedir, bilir misin?” diye sordu.

Delikanlı;

"Bilmiyorum efendim, ama bilmek isterim" dedi.

Büyük zât;

"İnsanlara yumuşak davranmaktır. Sertlik, ne ailede, ne iş yerinde, ne de devlette geçer akçe değildir" buyurdu.

● ● ●

Bir gün de sevdiklerine; "Müminin alâmetlerinden biri nedir, bilir misiniz?" diye sordu.

"Bilmiyoruz" dediler.

Büyük zât;

"Mümin; verdiği zaman sevinen, günah işlediği zaman üzülen kimsedir" buyurdu.