24/08/2024 Cumartesi Köşe yazarı A.U

Evliyânın büyüklerinden Behâeddîn-i Buhârî hazretlerinin talebesi olan Alâeddîn-i Attâr hazretleri anlatıyor:

 

Hocam ölüm döşeğindeydi.

 

Çok üzülüyorduk.

 

Son günleriydi.

 

Huzûruna girdim.

 

Bana dönüp;

 

“Alâeddîn! Benim için bir mezar kazıp hazır edin!" buyurdu.

 

“Başüstüne efendim” dedim.

 

Ve çıkıp îfa ettim bu emrini.

 

Sonra huzurlarına gelip;

 

“Kabir yeri hazır efendim” diye arz ettim.

 

O ara hastalığı fazlalaştı.

 

Vefât edeceğini anladık.

 

Birimiz sesli olarak Yâsîn-i şerîf okumaya başladı.

 

Dikkat ettim.

 

O da tekrar ediyordu.

 

Bir ara ellerini açtı.

 

Uzun uzun duâlar etti.

 

Yâsin-i şerîfin yarısına gelinmiştı ki, bâzı nurlar belirdi odada.

 

Ellerini yüzüne sürdü.

 

“Kelime-i tevhîd”i söyledi.

 

Ve rûhunu teslim etti...

 

● ● ●

 

Bu büyük zât, bir gün, sevdiği talebelerine;

 

“Âhirette Cennete girip sonsuz saâdete kavuşmak için, îmânla gitmek lâzımdır. Ama bu, o kadar kolay değil” buyurdu.

 

Sordular.

 

“Neden efendim?”

 

Cevâbında;

 

“Çünkü bu dünyâda pervâsızca günâh işlenir ve Allahü teâlânın emir ve yasaklarına hiç ehemmiyet verilmezse, son nefeste îmânla ölmek güç olur, hattâ imkânsız olur” buyurdu.