29/01/2024 Pazartesi Köşe yazarı A.U

Bağdat evliyâsından olan ve kabr-i şerîfi Bağdat’ta bulunan Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerini tanıyan “sâlih bir kimse” vardı.

Hâl ehli biriydi.

Kalp gözü açıktı.

Bu zâtın yanına geldiğinde kalp gözüyle şeytanların hızla uzaklaştığını gördü bu büyük velîden.

Fakat bu zâta baktı.

Kızgın ve öfkeliydi!

Bu işe aklı ermedi.

Kendi kendine;

"Şeytan, öfkeli kimselerin yanına gelir biliyordum. Ama şimdi tersi oluyor" dedi.

Böyle düşündü...

Ve ona sordu ki:

“Ey Cüneyd! İnsan kızıp öfkelenince şeytanlar onun yanında toplanır, diye biliyorduk. Lâkin görürüm ki, siz öfkeliyken şeytanlar sizden kaçıyor, neden acabâ?”

Büyük velî;

“Doğrudur... Ama şu var ki, bizim öfkemiz nefsimiz için değil, ‘Allah için’dir... Şeytan ise, ‘nefsi için’ öfkelenen insanlara yanaşır” buyurdu.

● ● ●

Bir gün de bâzı sevdikleri, bu zâta sordular ki:

“Zikir nedir efendim?”

Onlara cevâben;

“Zikir, İslâmiyete uymaktır” buyurdu.

Ve açıkladı:

“Yâni İslâmiyete tam uyan bir kimsenin her hareketi zikir’dir. Eğer böyle değilse, eline tesbîh alıp da binlerce defâ “Allah, Allah, Allah” dese, zikretmiş sayılmaz.”