26/05/2025 Pazartesi Köşe yazarı A.U

Evliyânın büyüklerinden Ahmed bin Abdurrahman es-Sekkaf hazretleri, çok cömert olup, misâfiri eksik olmazdı evinde.

Ancak kendisi, hanımıyla birlikte mütevâzı bir hayat yaşıyordu.

Hanımı bir gün hamur yoğururken şeytan “vesvese” verdi kendisine.

Ve işini yarım bırakıp, koştu beyinin yanına.

“Efendi.”

“Buyur hanım.”

“Biliyorsun gelenimiz gidenimiz çok, hattâ beylerin, paşaların hanımları bile geliyor bâzen.”

“Evet, doğru.”

“İyi ama, onları hep şu eski elbiseyle karşılıyorum. İkinci bir elbisem yoktur. Hani diyorum ki, bir tâne daha diktirsek. Arada onu da giyerim ha. Ne dersin?”

Mübârek zât sevgiyle baktı ona;

“Hanım! Sen hamur yoğurmuyor muydun?”

“Evet, ama cevap vermedin.”

“Sen git bak bakalım, hamur ne vaziyette? Bunu sonra konuşuruz” buyurdu.

Hanım “pekâlâ” dedi.

Ve mutfağa gitti.

Bir de ne görsün?!

Hamur teknesi çil çil “altın” dolu.

Evet, hamur “altın” olmuştu teknede.

Kadıncağız bunu görüp, hemen anladı hatâsını...

Pişmân oldu sözlerine.

Ağlayarak geri geldi!

“A efendi, tövbe ettim... Ne olur affet. Bir daha senden dünyâlık bir şey istemeyeceğim” dedi.

Geri döndüğünde, tekne "hamurla” doluydu yine...