21/08/2024 Çarşamba Köşe yazarı A.U

Büyük velî Behâeddîn-i Buhârî hazretlerinin tebesinden Alâeddîn-i Attâr hazretleri anlatıyor:

 

Bir gün hocamız Behâeddîn-i Buhârî hazretleri, dergâhın odunluğuna şöyle bir baktılar.

 

Sonra bize;

 

“Çokça odun toplayıp odunluğu doldurun, hattâ acele edin ki, hiç belli olmaz. Birden kış bastırırsa yakacaksız kalır, sıkıntı çekeriz” buyurdu.

 

Biz talebeler;

 

“Başüstüne” deyip koştuk.

 

Odunluğu odunla doldurduk.

 

Az sonra kar yağışı başladı.

 

Kırk gün, durmadan yağdı.

 

Ama o kışı rahat geçirdik.

 

Çünkü Hocamızı dinlemiştik.

 

Nitekim büyükler; “Söz dinleyen, rahat eder” buyurmuşlardır.

 

● ● ●

 

Bir talebesi de şöyle anlatıyor:

 

Bir gün arkadaşlarla bir yerde oturuyorduk...

 

Ama biri vardı.

 

Hocamızın “büyük velî” olduğunu bilmiyor, inanmıyordu.

 

Aleyhinde lâf ediyordu.

 

Bizse hep uyarıyorduk.

 

Bir defâsında;

 

“Allah dostlarına sataşanlar iflâh etmez” dedik.

 

Ama dinlemedi.

 

Devam etti konuşmaya. O sırada bir “arı” gelip girdi ağzına.

 

Ve dilini çok fecî ısırdı.

 

Ânında dili şişti adamın. Artık bir kelime bile konuşamıyordu.

 

O vakit pişmân oldu.

 

Kalbindeki soğukluk, “muhabbet”e döndü.

 

Az önce aleyhinde konuşurken, şimdi onun muhabbetiyle yanar oldu kalbi...