25/06/2021 Cuma Köşe yazarı A.U

Bâyezid-i Bistâmî hazretlerine, bir gün sevdikleri sordu ki:

“Mürşidiniz kimdir efendim?”

Büyük velî buyurdu ki:

“Mürşidim bir kadındır.”

Onlar anlamadılar.

“Nasıl yâni?” dediler.

O vakit şöyle anlattı onlara:

Ben, aşk-ı ilâhîyle kendimden geçmiş hâlde bir yolda yürüyordum.

Bir kadına rastladım.

Sırtında (un çuvalı) vardı.

Ve çok zor götürüyordu.

Beni görüp, dedi ki:

“Az yardım eder misin?”

O esnâda bir (arslan) gördüm.

Bir kafesin içindeydi.

Kafesten çıkıp geldi.

Ben, çuvalı kadından aldım.

O arslanın sırtına yükleyip;

“Haydi bacım, bu hayvan sana yardım etsin” dedim.

O vaziyette gittiler.

Bir müddet geçti.

Kadın dönünce sordum:

“Arslan dediğimi yaptı mı?”

“Evet yaptı, ama sen o hayvana zulmettin.”

“Neden zulmetmişim?”

“Çünkü arslan, yük hayvanı değildir. Ona yük taşıttırmakla, zulmetmiş oldun” dedi.

Ben de ona;

“Doğru söylüyorsun” dedim.

Ve ağlayıp, çok istiğfâr ettim!

Affım için Rabbime yalvardım.

İşte o günden sonra bana; “Senin hocan kim?” dediklerinde, o “kadını” hâtırlarım. Çünkü bana mühim bir şey öğretmişti.