11/11/2019 Pazartesi Köşe yazarı A.U
"Ebû Bekir benim hocamdır!"
Cebrâil aleyhisselâm, bir gün Efendimize;
“Yâ Resûlallah! Ebû Bekir benim hocamdır" dedi.
"Niçin?" deyince, şöylece îzâh etti:
"Yâ Muhammed, Hak teâlâ, Hazret-i Âdem'i yarattı.
Ve meleklere emretti ki:
Âdem'e secde edin!
Ben düşündüm ki secde etmeyeyim.
Çünkü ben ondan kıymetliyim.
Zîrâ o, (balçık)tan yaratıldı.
Bense (nûr)dan yaratıldım.
Böyle düşündüm.
Ve secde etmeyecektim.
O esnâda Ebû Bekir'in ruhu, Arş-ı âlâ altında, nûrdan bir köşk
içindeydi.
Köşkün kapısı açıldı,
Ebû Bekr'in rûhu çıktı.
Bir anda yanıma geldi.
Ve bana hitâb etti ki:
(Yâ Cebrâil, hemen secde et, sakın karşı çıkma!"
Bana böyle dedi.
Ve arkama kuvvetle vurdu!
Benim fikrim değişti.
Ve derhâl secde ettim.
Âsi olmaktan kurtuldum.
Kalbimden kibir ve inat çıktı...
Ve benden İblîs’e geçti.
O, kibirlendi.
Ve secde etmedi.
Böylece melun oldu.
Ve ebedî tard edildi.
Bense emri dinledim.
Secde ettim.
Ve ebedî saâdete kavuştum.”
Cebrâil aleyhisselâm bunu anlattıktan sonra; (İşte yâ Muhammed! Ebû
Bekir, bunun için benim hocamdır" dedi...