9/11/2018 Cuma Köşe yazarı A.U
Yüzüne bakamazlardı!..
Mısır evliyâsından Seyyid Ahmed Bedevî hazretleri; gece gündüz Rabbini düşünür, Onun muhabbetiyle kendinden geçer ve hareket edemezdi âdeta.
Böyle durumlarda gözlerini semâya diker, kırk gün veya daha çok kalırdı o hâlde.
Gözlerinin karası “ateş koru” gibiydi.
Mübârek simâsında öyle bir heybet vardı ki, bakmak için kimsede cesâret olmazdı!
Onun için “peçeyle” örterdi devamlı.
● ● ●
Abdülmecid adındaki bir talebesi, onun mübârek yüzünü görmeyi çok arzu ediyordu.
Ama söyleyemiyordu.
Nihâyet bir gün;
“Efendim, örtünüzü açsanız da mübârek yüzünüzü bir görsem”deyiverdi.
Büyük velî;
“Dayanamazsın. Zîra gözlerime bir defa bakmak, bir can mukâbilidir! Bu, senin de canına mal olabilir” buyurdu.
Genç, iknâ olmadı.
Yâni inanamadı.
Buna rağmen;
“Olsun efendim. Bir kerecik göreyim. Gam değil, ondan sonra ölürsem de öleyim. Çünkü bu hususta gücüm ve tâkatim kalmadı artık” deyiverdi.
Büyük velî;
“Peki öyleyse” dedi,
Ve kaldırdı örtüsünü.
O âşık genç, yüzünü bir kerecik görür görmez “Allaaah!” deyip düştü. Ve ruhunu teslim etti! Gerçekten bir bakışı, canından etti onu.