03/01/2024 Çarşamba Köşe yazarı A.U

Kabr-i şerîfi İran’ın Bistam şehrinde olan Bâyezid-i Bistâmî hazretleri, talebeleriyle bir yere gidiyordu...

Dar bir yola geldiler.

Karşıdan da gelen vardı.

Bir “köpek” geliyordu...

Mübârek zât onu görünce, kendi durup geri çekildi.

Yol verdi hayvana.

Buna, yanındaki talebeler bir mânâ veremediler?!

Kalplerinden;

“İnsan, hayvandan şereflidir. Üstelik de hocamız sultân-ül ârifîn’dir. Buna rağmen kendi geri çekilip yol verdi o hayvana. Sebep nedir acabâ?” diye düşünmüşlerdi.

O zât bunu anladı.

Ve onlara sordu:

“Şu köpek, lisân-ı hâliyle bize ne dedi biliyor musunuz?”

“Bilmiyoruz hocam.”

“O hayvancağız bize ‘Ey Bâyezid! Sana evliyâlık hırkasını, bana ise köpeklik postunu giydirdiler. Lâkin şunu unutma ki, bunun tersi de olabilirdi’ dedi. O böyle söyleyince geri çekilip ona yol verdim.”

Böyle söyledi.

Ve ilâve etti:

“Onun için birini uçarken görseniz bile onun fazîletine hükmetmeyin.”

Gençler sordu:

“Bir insanın fazîleti başka nasıl anlaşılır hocam?”

Buyurdu ki:

“Bir kimse İslâm’ın her emrine titizlikle uyuyor, farzları yapıp haramlardan kaçıyor, Ehl-i sünnet âlimlerini de seviyorsa fazîlet sâhibidir, ona yaklaşın. Fazîlet sâhibi olmanın ölçüsü budur. Bu iki şeyde gevşeklik varsa, bu da felâketin başlangıcı demektir.”