Gözyaşı hiç dinmezdi...
04/08/2019 Pazar Köşe yazarı A.U
Tâbiîn devrinin büyük velîlerinden olan Atâ Süleymî hazretleri,
Basra’da doğdu.
757 (h.140) senesinde vefât etti.
Allah korkusundan ağlardı!
● ● ●
Bir gün bir dostu geldi.
Etrâfa bir baktı.
Yerler ıslaktı...
Kendi kendine;
"Abdest alırken su sıçramış" diye düşündü...
Hâlbuki onlar gözyaşı idi.
Vaaz dinlerken veya cenâze gördüğünde, düşer bayılırdı!
Bir gün “ateş dolu” tandır gördü.
“Cehennem ateşini” hâtırladı.
Ve düşüp bayıldı!
Binek üzerinde hâtırlasa, hemen yere yuvarlanırdı.
Bir gün öyle oldu.
Bayılıp düştü!
Evine ilettiler.
Bir gök gürültüsü işitse veyâhut şimşek çaksa, şiddetli bir rüzgâr esse;
"Bütün bunlar, benim gibi bir günahkârın aranızda olması
sebebiyledir" derdi.
● ● ●
Bir gün, bu velî zâta;
“Fakirlik nedir efendim?” diye sordular.
Cevâbında;
“Fakirlik, herkesten ümîdini kesmek ve her ihtiyâcını sadece Rabbinden
istemektir” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Yâni bir Müslüman ne kadar sıkıntıda olsa, yine de hiçbir işini âciz
kullara arz etmemelidir.”
